dizajnuch.pl

 

Jeśli zanie­po­ko­ił Was lek­ko tytuł tego wpi­su, to śpie­szę z wyja­śnie­niem, że dzi­siaj aler­gi­cy nie muszą się nicze­go oba­wiać, gdyż nie cho­dzi mi o roz­to­cza, czy­li (za cio­cią Wiki): cudzo­żyw­ne orga­ni­zmy pobie­ra­ją­ce ener­gię z mar­twych szcząt­ków orga­nicz­nych, roz­kła­da­jąc je do związ­ków pro­stych. Cho­dzi mi o Roz­to­cze, czy­li (zno­wu cio­cia Wiki): kra­ina geo­gra­ficz­na łączą­ca Wyży­nę Lubel­ską z Podo­lem, wyraź­nie wypię­trzo­ny wał wznie­sień, sze­ro­ko­ści 12–32 km i dłu­go­ści oko­ło 180 km, prze­bie­ga­ją­cy z pół­noc­ne­go zacho­du, od Kra­śni­ka, na połu­dnio­wy wschód do Lwowa. 

Czy­li nie tapla­my się w kurzu, tyl­ko zwie­dza­my takie cudow­ne zadu­pie będą­ce mniej wię­cej moimi rodzin­ny­mi stronami.

Wszy­scy żyje­my w wiel­kim pędzie, albo przy­naj­mniej ci, któ­rych znam i z któ­ry­mi mam kon­takt. Do tego ata­ku­je nas codzien­nie cała masa nie­po­trzeb­nych infor­ma­cji i nie­chcia­nych bodź­ców, komór­ka non-stop pika, char­czy i rzę­zi, ale że w codzien­nym zabie­ga­niu bez smart­fo­na jak bez ręki, to nie możesz sobie za bar­dzo pozwo­lić na luk­sus wyłą­cze­nia go i spraw­dze­nia, jakie są plu­sy życia bez tele­fo­nu. Cią­gle gdzieś gonisz, w tłu­mie, zgieł­ku, pospie­chu i hała­sie. Jeśli masz tego dość, to…

 

…Roztocze jest dla Ciebie!

Jest na to pew­nie jakieś nauko­we wytłu­ma­cze­nie, ale kie­dy prze­kra­czam linię Wisły i wjeż­dżam do Pol­ski B, to czas zwal­nia. Wsta­ję rano wyspa­ny – o któ­rej wsta­nę, to wsta­nę, bez tego wkur­wia­ją­ce­go dźwię­ku budzi­ka, w samych szor­tach robię sobie i resz­cie jajecz­ni­cę, kro­ję paj­dę chle­ba, któ­ry tu sma­ku­je jakoś lepiej, jem nie­spiesz­nie śnia­da­nie, uwa­lam się na leżak i piję powo­li kawę, idę poro­bić kwiat­kom tro­chę zdjęć na ogro­dzie u Rodzi­ców, wra­cam na leżak, bio­rę książ­kę do poczy­ta­nia, czy­tam, idę się napić lemo­nia­dy z pach­ną­cym mio­dem, wra­cam czy­tać, idę pozbie­rać tro­chę malin, mik­su­ję sobie kok­tajl ze zsia­dłym mle­kiem, wra­cam na leżak, czy­tam popi­ja­jąc poma­łu z wyso­kiej szklan­ki, idę opłu­kać szklan­kę, wra­cam czy­tać, patrzę na zegarek.

Dzie­sią­ta…

Magia!

 

Tak tu po pro­stu jest – wła­ści­wie niko­mu się nie śpie­szy, bo i do cze­go? Tak, wiem, pie­karz zapi­ta­la już od bla­de­go świ­tu i kro­wy same się nie wydo­iły, ale ja nie znam ani żad­ne­go pie­ka­rza, ani żad­nej kro­wy. I dla­te­go nigdzie się tu nie spie­szę, a czas mi mija leni­wie jakoś tak obok. Cze­go mam dość mniej wię­cej po dwóch dniach i zaczy­na mnie lek­ko nosić, co jest nie­za­wod­nym sygna­łem na to, że siły się zre­ge­ne­ro­wa­ły, więc czas się tro­chę ruszyć z miej­sca i zmęczyć.

 

Kajaki na Wieprzu welcome to!

Nazwa rzecz­ki może lek­ko nie­far­tow­na, ale uwierz­cie mi, że całość jest jak naj­bar­dziej uro­cza i z chle­wem nic tu się nie sko­ja­rzy. Woda jest czy­sta, orzeź­wia­ją­co zim­na i dosyć płyt­ka, więc nawet jak nie umiesz pły­wać, to się tym moc­no nie przej­muj, tyl­ko wsia­daj na kajak, któ­ry star­tu­je nie­da­le­ko Zwie­rzyń­ca, w takiej małej miej­sco­wo­ści zwa­nej Obrocz i spły­waj Wie­przem. Tra­sy są róż­ne – kil­ku­go­dzin­ne, czy nawet kil­ku­dnio­we. My sobie zafun­do­wa­li­śmy naj­krót­szą (ok. 8 km), któ­ra koń­czy­ła się w Zwie­rzyń­cu na Zale­wie Rud­ka. Jakieś dwie godzi­ny luzac­kie­go macha­nia łap­ka­mi w pięk­nych oko­licz­no­ściach przy­ro­dy. Tra­sa pro­sta jak faj­ka, nawet pomi­mo kil­ku­set uro­kli­wych zakrętów.

 

Pamię­taj o nakry­ciu gło­wy, bo bez tego zja­ra Ci gla­cę, prze­pa­li mózg i umrzesz. A jak będzie szy­kow­ne, to i zacnie wycho­dzi na zdję­ciach, a do tego Fran­cja, ali­gan­cja i dekadencja.

 

Cza­sa­mi trze­ba uwa­żać, żeby nie tra­fić na kolo­nię nie­let­nich zaży­wa­ją­cą stad­nie wywcza­su w spo­sób zor­ga­ni­zo­wa­ny. Zapcha­ją swo­ją nie­let­nią obec­no­ścią i wodę, i ląd, odbie­ra­jąc tym samym tro­chę przy­jem­ność z leni­we­go wio­sło­wa­nia w pięk­nych oko­licz­no­ściach przyrody.

 

A co po kajakach?

Moż­na sko­czyć na pysz­ną ryb­kę do wio­ski obok, wio­ska nazy­wa się ⇒Bon­dyrz, a knajp­ka Cha­ta Ryba­ka - tanio nie jest, ale pstrą­gi i zupy ryb­ne mają feno­me­nal­ne, war­te uwa­żam, swo­jej ceny. Nie pole­cam za to jeść w ⇒Zagro­dzie Guciów, bo dro­go jak jasna cho­le­ra i żar­cie paskudne.

 

 

A po wszyst­kim, z peł­nym brzusz­kiem, czas na relaks przy lek­tu­rze, bo jed­nak urlop to urlop i takie ręka­nie macha­mi tro­chę męczy, nie? Naj­le­piej jakiejś nie­skom­pli­ko­wa­nej, lek­kiej, łatwej i przy­jem­nej, a do tych zało­żeń dosko­na­le pasu­je książ­ka „Świ­nia ryje w sie­ci, czy­li z pamięt­ni­ka hej­te­ra”, któ­rą popeł­nił był PigO­ut (KLIK i wysko­czy recen­zja książ­ki PigO­uta).

Dodat­ko­wo z tej oka­zji mam dla Was ⇒kon­kurs książ­ko­wy, gdzie moż­na przy­tu­lić paczusz­kę od Wydaw­nic­twa Edi­pres­se Pol­ska.