dizajnuch.pl

 

Poźno­zi­mo­wa lub wcze­sno­wio­sen­na depre­sja i nie­moc to zja­wi­sko nauko­wo zba­da­ne. A jeśli nawet nie, to i tak mnie dopa­dło. Sie­dzę przed ekra­nem, dumam, co napi­sać, tema­tów mam spo­ro, z cze­go jeden na zamó­wie­nie publicz­ne i w odpo­wie­dzi na spo­łecz­nie naci­ski, ale we łbie pusto. I jesz­cze chy­ba tam wia­ter hula, bo jak poru­szam gło­wą, to sły­szę jakieś szu­my i trza­ski. Tro­chę to wyglą­da, jak u Hiro na poniż­szym filmiku.

Tak czy siak, jak to blą­ger mam plan awa­ryj­ny, czy­li temat samo­graj. Coś w sty­lu “10 spo­so­bów na…”, “7 pytań do…”, “Dla­cze­go kobie­ty nie lubią…”, “Dla­cze­go facet to…”. To się przy­da­je, kie­dy wena wyku­pi­ła all inc­lu­si­ve i pole­cia­ła grzać dup­sko na pla­ży w Mek­sy­ku. Zda­rza się nawet naj­lep­szym, bo choć zazwy­czaj temat głę­bi­no­wy nie jest, to i tak widzo­wie mogą sobie poczy­tać albo się pośmiać bez nad­mier­ne­go nad­we­rę­ża­nia sza­rych komórek.

Dzi­siaj taki wła­śnie temat zapa­so­wy – będzie mało czy­ta­nia, a spo­ro oglą­da­nia, bo sło­wo pisa­ne mi ostat­nio idzie jak orka po kamie­ni­stym polu, a zdję­cia lubię robić i podob­no mi wycho­dzą. Dokoń­czę mia­no­wi­cie moją rela­cję z Wysta­wy Kloc­ków LEGO we Wro­cła­wiu (pierw­szą część mogli­ście poczy­tać i pooglą­dać TUTAJ). Tym bar­dziej, że wysta­wa będzie czyn­na tyl­ko do 14 lute­go, więc cza­su dużo nie macie. Jeśli cią­gle się zasta­na­wia­cie, czy iść, to pooglą­daj­cie spo­ro fotek, któ­re pomo­gą Wam pod­jąć decyzję.

Skoń­czy­li­śmy ostat­nio na Gwiezd­nych Woj­nach, idź­my więc dalej. Na pierw­szy rzut…

TITANIC

W ska­li 1:25 – 11 metrów dłu­go­ści, 3 wyso­ko­ści i ponad pół milio­na kloc­ków. A na dzio­bie Jack Daw­son ściem­nia Rose DeWitt Buka­ter. Na mój gust zabra­kło góry lodo­wej, mogła­by być mini w drin­kach, bo na spra­gnio­nych cze­kał jedy­nie auto­mat z napojami.

 

 

 

 

jeBITWA z użyciem smoków bojowych.

Jak się patrzy na ten kawa­łek wysta­wy, to aż się mie­ni w oczach, bo nie wia­do­mo o co kaman i kto tu kogo leje. A potem patrzysz dłu­żej, uważ­niej i dalej nie wiesz, o co tu cho­dzi. Ale wra­że­nie robi – ktoś się naukła­dał jak dziki.

 

 

 

 

jeBITWA morska z użyciem Czarnej Perły. I klątwy.

Czy­li stat­ki, okrę­ty, pira­ci, cza­chy, syre­ny, małe łód­ki, reki­ny, kil­ka kościo­tru­pów i duch. To chy­ba duch mor­skiej przygody…

 

 

 

jeBITWA kosmiczna z użyciem różnych kosmicznych rzeczy używanych do kosmicznej jeBITWY.

Biją się roba­le, Chi­ma, kosmi­ci, dziw­ne pojaz­dy jeż­dżą­ce i lata­ją­ce, są lase­ry, kosmicz­ne mie­cze i jakieś nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ne ustroj­stwa. Wszyst­ko to, co tygry­ski lubią najbardziej.

 

 

 

 

 

 

jeBITWA łorkowa w Śródziemiu.

Łor­ki, jak to łor­ki – brzyd­kie są, śmier­dzą i napa­rza­ją wszyst­ko, co nie­brzyd­kie i nie­śmier­dzą­ce. Elfy na przy­kład. Albo małe i nie do koń­ca śmier­dzą­ce hobbity.

 

 

 

Może nie jeBITWA, ale blisko – STAN WOJENNY.

Jak to było w PRL’u i to w jego chy­ba naj­gor­szym okre­sie, bo pod­czas sta­nu wojen­ne­go, kie­dy w skle­pach były tyl­ko kolej­ki, za to na uli­cach peł­no było czoł­gów i woj­ska. W świe­cie LEGO wszyst­ko jest możliwe.

 

 

 

Kiedy nam się znudzą jeBITWY możemy pooglądać filmy:

India­nę Jone­sa i jego bicz w jakiś zabyt­ko­wych ruder… zna­czy ruinach.

 

 

Har­re­go Pot­te­ra i jego różdż­kę, choć w sumie cięż­ko poznać, gdy­by nie napisali…

 

 

Park Dziu­raj­ski i jego dinozaury

 

Można odwiedzić ogromne LEGO City i pooglądać LEGO-ludzików przy pracy

 

 

 

 

 

 

 

Można popaczeć na maszyny latające i jeżdżące

 

 

 

Można też popaczeć też prosto w oczy monsterowi

 

Zdjęć mam jesz­cze wię­cej, ale że wpis się roz­rósł strasz­li­wie, to będą się poja­wia­ły co jakiś czas na moim Insta­gra­mie, więc jeśli jeste­ście cie­ka­wi, co jesz­cze moż­na zoba­czyć na wysta­wie LEGO, to pole­cam rzu­cać okiem na tam­ten kanał (co u mnie sły­cho­wać tam też widać, więc jak ktoś odczu­wa nie­zdro­wą cie­ka­wość, to bez krępacji).

Czy war­to wysta­wę odwie­dzić? Moim zda­niem tak. A jeśli cią­gle się waha­li­ście, to mam nadzie­ję, że po obej­rze­niu zdjęć wam przeszło.

Obudź­cie w sobie dziec­ko. Warto.